زمان تقریبی مطالعه: 5 دقیقه
 

ابوعمره زیاد بن عریب





زیاد از طایفه بنی‌صائد، یکی از تیره‌های قبیله‌ی همدان بود. او مردی متهجد و اهل عبادت و به شجاعت و پرهیزگاری شهره بود.
[۳] نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۳، ص۴۵۰، تهران، ابن المؤلف، چاپ اول.
برخی ابوعمره را از شهدای کربلا می‌دانند.


۱ - تحقیق در نسب ابوعمره



پدر ابی عمره از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود. سیره ‌نویسان و مورّخان پیشین درباره وی سخنی نگفته‌ اند. ولی برخی از معاصران او را فرزند عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه بن کعب الصائد ... بن همدان دانسته‌ اند. سلسله سند فوق در منابع رجالى دیده نشد. ولى ابن‌حزم اندلسی شبیه آن را درباره ابوثمامه صائدی چنین نقل مى ‌كند: «زیاد بن عمرو بن عریب بن حنظلة بن دارم بن عبداللَّه.» علامه سماوی و برخى دیگر با استناد به سند مذكور در متن، داستان مبارزه ابوعمرو نهشلی را به اشتباه درباره ابوعمره زیاد بن عریب نقل كرده ‌اند.
[۱۰] موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.


۲ - ابوعمره ،صحابه پیامبر



سماوی گوید: ابوعمره، محضر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درک کرد؛ و پدرش نیز صحابی آن حضرت بوده است.
[۱۲] موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.


۳ - حضور ابوعمره در کربلا



وی دلاوری عابد و شب‌ زنده‌دار بود و بسیار نماز می‌ گزارد. او در کربلا حضور یافت و پس از مبارزه ‌ای سخت به فیض شهادت نایل گشت. در روز عاشورا، او از امام (علیه‌السّلام) اذن میدان طلبید و پس از کسب اجازه، به سرعت به سوی سپاه ابن‌سعد حمله‌ور شد. از مهران کاهلی -که در روز عاشورا یکی از افراد سپاه عمر بن سعد بود- نقل شده که می‌گفت: «در کربلا حضور داشتم، مردی را دیدم که دلاورانه می‌جنگید تهور و شجاعت او در میدان رزم آن‌گونه بود که کسی را یارای مقاومت در برابر او نبود و به هر قسمت از سپاه دشمن که حمله می‌برد آن قسمت از سپاه را از هم می‌گسست. او پس از مدتی کارزار خدمت امام (علیه‌السّلام) برگشت و در حالی که امام حسین (علیه‌السّلام) را خطاب قرار داده بود، گفت:
ابشر هدیت الرّشد یابن احمدا فی جنّة الفردوس تعلو صعّدا
«بشارت باد بر تو که به راه رشد هدایت یافته‌ای ‌ای پسر احمد؛ در بهشت فردوس رتبه‌ای والا خواهی داشت.»
پرسیدم: او کیست؟
گفتند: او ابوعمره‌ی حنظلی است.»
سرانجام پس از مدتی نبرد، شخصی به نام عامر بن نهشل راه را بر او بست و او را به شهادت رساند و سر از بدنش جدا کرد.


۴ - پانویس


 
۱. سماوی، محمد، ابصار العین فی انصار الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق محمد جعفر الطبسی، ص۱۳۵، مرکز الدرسات الاسلامیه لممثلی الولی الفقیه فی حرس الثورة الاسلامیه، چاپ اول.    
۲. امین، محسن، اعیان الشیعه، تحقیق حسن الامین، ج۷، ص۷۷، بیروت، دارالتعارف.    
۳. نمازی شاهرودی، علی، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۳، ص۴۵۰، تهران، ابن المؤلف، چاپ اول.
۴. سماوی، محمد، ابصار العین فی انصار الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق محمد جعفر الطبسی، ص۱۳۵، مرکز الدرسات الاسلامیه لممثلی الولی الفقیه فی حرس الثورة الاسلامیه، چاپ اول.    
۵. امین، محسن، اعیان الشیعه، تحقیق حسن الامین، ج۷، ص۷۷، بیروت، دارالتعارف.    
۶. سماوی، محمد بن طاهر، ابصارالعین فی انصار الحسین علیه‌السلام، ص۱۳۴- ۱۳۵.    
۷. اندلسی، ابن حزم، جمهرة انساب العرب، ص ۳۹۵.    
۸. حلی، ابن نما، مثیرالاحزان، ص۴۲.    
۹. سماوی، محمد بن طاهر، ابصارالعین فی انصار الحسین علیه‌السلام، ص۱۳۵.    
۱۰. موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.
۱۱. سماوی، محمد بن طاهر، ابصارالعین فی انصار الحسین علیه‌السلام، ص۱۳۴- ۱۳۵.    
۱۲. موسوی زنجانی، ابراهیم، وسیلة الدارین، ص۱۴۵.
۱۳. محلاتی، ذبیح الله، فرسان الهیجاء، ج۱، ص۲۰۳.    
۱۴. سماوی، محمد بن طاهر، ابصارالعین فی انصار الحسین علیه‌السلام، ص۱۳۴- ۱۳۵.    
۱۵. مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۲۹، ص۱۰.    
۱۶. امین، محسن، اعیان الشیعه ج۱، ص۶۰۶.    
۱۷. امین، محسن، اعیان الشیعه، ج۷، ص۷۷.    
۱۸. حلی، ابن‌ نما، مثیر الاحزان، ص۵۷، قم، مدرسه امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، ۱۴۰۶.    
۱۹. بحرانی، عبدالله، العوالم الامام الحسین (علیه‌السّلام)، تحقیق مدرسه الامام المهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، ص۲۷۳-۲۷۴، قم، چاپ اول، ۱۴۰۷.    


۵ - منبع



جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا،ص۸۷-۸۸.    
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «یاران امام حسین (علیه‌السّلام)»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۳/۳۱.    










آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.